Door jarenlang bemesten en importeren van veevoer en kunstmest zijn de meeste bouwlanden in Nederland rijk aan fosfaat, met tot gevolg ophoping, uitspoeling en afspoeling naar het oppervlaktewater. Wereldwijd zijn fosfaatvoorraden echter eindig. Het beleid is de afgelopen jaren veranderd, en er zijn fosfaatnormen ingesteld die een overmatige bemesting aan banden leggen. De fosfaatnormen voor bouwland hangen af van bodemmetingen (Pw). Ook het meeste bouwland in de biologische landbouw is rijk aan fosfaat, maar in Flevoland zijn er enkele bedrijven die sinds jaren bij lage fosfaatgehalten en fosfaataanvoer telen. Opbrengsten bleven hier bij lage Pw-gehalten relatief hoog.
Omgaan met minder bodemfosfaat
Planten hebben enkele manieren om met minder bodemfosfaat om te gaan: ze kunnen 'sparen' (langzamere groei), investeren in meer of diepere wortels, in symbiose met mycorrhizae of met exudaten (stoffen die uit de wortels weglekken in de grond) de wortelomgeving veranderen.Planten nemen loszittend anorganisch bodemfosfaat op. Dit kan afkomstig zijn uit anorganische fosfaatvoorraden, maar ook door het bodemleven gemineraliseerd worden uit organisch bodemfosfaat. Organisch fosfaat wordt niet meegenomen in standaard beschikbaarheidsmetingen. In tegenstelling tot stikstof dat met bodemvocht naar de wortels toe kan stromen vindt de opname van fosfaat alleen heel dicht bij de wortel plaats. Het meeste potentieel beschikbare fosfaat is door beperkte beworteling daarom toch niet effectief beschikbaar. De bodemstructuur en beworteling bepalen het deel van de bodem dat toegankelijk is voor fosfaatopname. Verzorging van de bodemstructuur en stimulering van het bodemleven zijn dan ook belangrijke maatregelen om bij lage fosfaatniveaus te kunnen telen. Dat biologische bedrijven die dit goed verzorgden langere tijd zonder fosfaatgebrek goed konden telen is gezien de aard van de processen zeer goed mogelijk.
Klik hier voor het volledige rapport.
Bron: bioKennis