Op 18 april vond het eerste Theatercollege 'People, Planet, Prozac' plaats in Utrecht. De aanleiding voor dit Theatercollege was niet bijzonder positief: het gaat niet goed met de wereld, al onze inspanningen op het gebied van duurzaamheid ten spijt. Of misschien erger nog: het wordt ook niet beter, precies omdat onze inspanningen op het gebied van duurzaamheid niet goed uitpakken. Reden te meer om eens kritisch te kijken naar het vakgebied - met humor én een serieuze ondertoon. Niet minder dan 90 duurzaamheidsprofessionals schreven zich voor de eerste editie van het Theatercollege in.
Het Theatercollege was opgebouwd uit drie delen. In het eerste deel leidde Lars Moratis, oprichter van ImpactAcademy, de avond met de nodige knipogen in. Zo liet hij onder meer aan de hand van een aantal recente boektitels zoals 'How did we get into this mess?' en 'The water will come' inzien waarom duurzaamheid geen bijzonder gezellig vakgebied is. De inleidende beschietingen werden afgerond met een heuse buzzword-bingo waarin het duurzaamheidsjargon onder meer via de politieke actualiteit op de hak werd genomen.
Vervolgens nam Anabella Meijer het podium met een stand-up comedy act. Meijer, bekend van het boek 'Eerste Hulp Bij Klimaatverandering', adresseerde daarbij onder meer de psychologie van onduurzaam gedrag en hield daarmee het publiek een tegelijkertijd keiharde en humoristische spiegel voor.
Na de pauze nam Ronald van Marlen het stokje over. Met zijn cabareteske stijl kreeg hij snel de lachers op zijn hand, maar zijn boodschap was vlijmscherp. Met een mengeling van koude feiten over de stand van zaken op het gebied van duurzaamheid en zijn eigen ervaringen als ondernemer in de biologische sector stelde hij uiterst kritische vragen over onder meer het neoliberalisme, de macht van regime-spelers in het vertragen van duurzaamheidstransities, purpose-marketing en transitie theekransen. Hij eindigde met een pleidooi voor Radicaal Realisme, gebaseerd op de bijdragen van Barbara Ehrenreich. Deze weg bepleit realisme daar waar we nu klem zitten tussen de waanideeën negativisme (Prozac) en verplicht positief denken (Purpose). Het radicaal realisme heeft uiteindelijk tot doel om met vereende kracht tot Systemisch Activisme te komen, gericht op het vervangen van het huidige systeem.
Ronald van Marlen aan het woord.
Omdat Ronald zich realiseerde dat de boodschappen die hij ter tafel bracht, niet mals waren, wisselde hij serieuze kritiek af met zijn 'disruptie-helden' (zoals varkenshouder Kees Scheepens en klimaatstaker Greta Thunberg) en diverse vrolijke muziekvideo's.
Een tweede editie van het Theatercollege 'People, Planet, Prozac' zal in het najaar plaatsvinden. Een datum is nog niet bekend maar meer informatie komt binnenkort beschikbaar op www.impact-academy.nl.