"Kortsluiting door voedingswetenschappers"

Bionext-directeur Bavo van den Idsert heeft een blog geschreven over de drang van voedingswetenschappers om componenten als vitaminen en mineralen in natuurlijke voedingsproducten qua voedingswaarde identiek te zien aan chemische verbindingen die in een laboratorium gemaakt worden. Dit veroorzaakt volgens hem kortsluiting. "De wetenschappers beklagen zich over de volstrekt onwetenschappelijke benadering van de consument, die er niets meer van begrijpt." In zijn blogs gaat Bavo in op de manier hoe wij met voeding omgaan.

Kortsluiting
Vanmorgen werd ik wakker met een vraag. Waarom beschouwen voedingswetenschappers componenten als vitaminen en mineralen in natuurlijke voedingsproducten qua voedingswaarde identiek aan chemische verbindingen die in een laboratorium gemaakt worden? Op de scheikunde tabel is er geen verschil: natuurlijke vitamine C heeft dezelfde scheikundige verbindingen als chemisch gefabriceerd ascorbinezuur. Maar in het lichaam is er wel een verschil: vitamine C die in je maag vrij gemaakt wordt uit de sinaasappel, dat is toch een ander proces dan de directe opname van ascorbinezuur. Hier is een parallel te trekken met de landbouw: een plant die zelf zijn voedingsstoffen moet winnen uit de bodem, maakt een andere ontwikkeling door dan een plant die via kunstmest of water chemisch-synthetische voedingsstoffen krijgt toegediend. De groei van de plant in de biologische bodem verloopt in de eerste fase trager, maar de weerbaarheid van deze plant is sterker. Daarom is de natuurlijk gegroeide plant minder kwetsbaar voor ziekten en zijn er geen chemisch-synthetische bestrijdingsmiddelen nodig. Zie hier het principe van de biologische landbouw.

Daarmee is mijn vraag nog niet beantwoord. De scheikundige realiteit is kennelijk voor een voedingswetenschapper belangrijker dan mijn meer holistische kijk op de werkelijkheid. De voedingswetenschapper rafelt iedere vrucht, plant en ei uiteen op basis van de scheikundige structuren. De appel valt uiteen tot een opsomming van water, suiker, vezels, vitaminen en mineralen en wat er nog meer in mag zitten. Als je die losse componenten uit de natuur of uit de chemie door elkaar husselt heb je echter geen appel. En zo ervaart de maag dat ook. De voedingsindustrie husselt zich een ongeluk met componenten om ons zoveel mogelijk te laten eten. Dat is goed gelukt, we zijn veel te dik geworden. En we worden steeds zieker met zijn allen. De 90 miljard ongezondheidskosten die we jaarlijks in Nederland uitgeven, zijn daar het harde bewijs van. De voedingswetenschapper heeft daar maling aan, omdat het buiten zijn verhaal van de scheikundige werkelijkheid valt. Daarom sponsort de voedingsindustrie, die in hetzelfde verhaal van scheikundige componenten en de sensorische kwaliteiten ervan leeft, het onderzoek van de voedingswetenschapper. Zij geloven in elkaar, ze houden elkaar krampachtig vast.

Mijn holistische verhaal over de andere werkzaamheid van de hele appel is een compleet ander discours dan het scheikundige verhaal. Het gevolg is kortsluiting. De wetenschappers beklagen zich over de volstrekt onwetenschappelijke benadering van de consument, die er niets meer van begrijpt. Ik beklaag me over de domheid van de wetenschappers die niet inzien dat zij met hun deterministische kijk op de werkelijkheid de paradijselijke appel tot scheikundige componenten gereduceerd hebben. Met desastreuze gevolgen…

Klik hier voor meer informatie.