'De 'giftige' frieten van McDonald's'
Op een vraag van Felix Rottenberg in de serie 'It's the food my friend' aan bio-dynamisch akkerbouwer Lizelore Vos waarom ze het beroep van veearts heeft opgegeven om de boerderij van haar ouders over te nemen, is haar antwoord: "als ik op het land ben, ben ik gelukkig." Felix noemde het poëzie, en op de achtergrond flitste een beeld langs van jonge hazen tussen de gewassen.Die hazen hadden weinig kans gehad als ze aan de wetten van McDonald's hadden moeten gehoorzamen. Ik werd onlangs gewezen op een video van onderzoeksjournalist en schrijver van bestsellers over voedsel Michael Pollan over de French fries van McDonald's (even googelen op Pollan en McDonald's, al 2,5 miljoen keer bekeken!) Vanwege hun 'kwaliteitsvoorwaarden' waarbij uniformiteit en formaat leidend zijn en elk plekje op de aardappel ongewenst is, spuiten de Amerikaanse boeren die aan McDonald's leveren zulke zware gifstoffen dat ze vijf dagen het land niet op kunnen. Verder moeten hun aardappelen na de oogst zes weken in quarantaine om uit te dampen van alle gifstoffen. Happy meal? Ik dacht het niet. En zeker geen happy farmers.
Reclame is een machtig middel. Vrolijke goed uitziende mensen die door McDonald's worden uitgenodigd voor hun goedkope maaltijden, geven een misleidend beeld waarachter veel leed schuilgaat. Leed voor al het bodemleven, voor de levenskansen van bijen, vogels, vlinders, reptielen, zoogdieren en uiteindelijk ook ons mensen. Wat we in ons milieu brengen, komt vroeg of laat in onze voedselketen en dus in ons lichaam terecht.
Lizelore Vos neemt een biologisch-dynamisch bedrijf over waarin jaar na jaar met aandacht en liefde wordt gezocht naar verbetering van bodemvruchtbaarheid, naar resistente aardappelrassen zoals die van haar vader 'Nieks Witte', zonder chemisch synthetische bestrijdingsmiddelen, waardoor je je nog gelukkig kan voelen op het land. Alleen bewuste mensen, die bewuste keuzes maken kunnen meehelpen dat er nog geluk op het land te vinden is.
Van landschapspijn, naar landschapsvreugde!
Door: Bert van Ruitenbeek, directeur Stichting Demeter (deze column verscheen eerder in 'De Betere Wereld')