Wim en Ellen begonnen startten in 1990 samen met een oom een gangbare tuinderij in Neer. Na tien jaar was de rek er echter een beetje uit. "In die manier van telen zagen wij geen toekomst", vertelt Wim. Hoewel, de schoen wrong hoofdzakelijk bij de afzet. "Wij hebben dat altijd ervaren als een kansspel", legt Ellen uit. "Soms had je een goede opbrengst en dan was je blij, maar het pakte ook regelmatig anders uit. Je bent overgeleverd aan de grillen van de markt. Hoe goed je ook je best doet om een zo mooi mogelijk product af te leveren, jouw partij gaat op in het grotere geheel en je hebt er geen enkele controle meer over." Zodoende nam het tuinderskoppel een drastisch besluit en schakelde in 2000 om naar een volledige biologische bedrijfsvoering.
"Onze vaders vonden het drie keer niks", lacht Wim. "Die dachten dat er geen droog brood mee te verdienen was." Maar Wim en Ellen zetten door en runnen nu een bloeiend bedrijf met acht hectare prei, twee hectare boerenkool, vier hectare Chinese kool, twee hectare courgettes, twee hectare tuinbonen en anderhalve hectare aardappelen. Daarnaast hebben ze vier hectare in omschakeling. "Want je kunt niet zomaar biologisch beginnen te telen op grond waarop gangbaar is geteeld", verduidelijkt Wim. "Je moet daar eerst twee jaar biologisch op telen, terwijl je het niet als biologisch kunt afzetten. Dat is financieel zeer ongunstig, dus wij hebben daar grasklaver staan. Dat levert niks op, maar hiermee investeer je in de bodem en het kost ook het minste werk."
Uitdagingen
Het klinkt allemaal heel eenvoudig, gewoon even omschakelen. Dat had echter heel wat voeten in de aarde. En de uitdagingen kwamen niet uit de verwachte hoek. "Wij maakten ons vooral zorgen over de teelttechnische aspecten. Ik hield mijn hart vast bij de eerste preiplantjes", herinnert Wim zich. "Alle verwachte problemen bleven uit. Geen purper- of papiervlekken, nauwelijks trips in de prei. We hebben nooit een hectare hoeven frezen vanwege een mislukte oogst."Maar er kwamen wel andere uitdagingen voor in de plaats. Ellen: "Het vinden van vaste, gestructureerde afzet was het moeilijkst." Ze hebben zich aangemeld bij biologische telersvereniging en verkooporganisatie Nautilus en via die weg kwamen ze terecht bij Udea, een groothandel in biologische levensmiddelen. "Via Udea zetten wij onze bonen, aardappelen, boerenkool en courgettes af; de prei en Chinese kool gaan via Naturelle."
Twee dagen voor levering krijgen Wim en Ellen de bestellingen door van de groothandel. "Daardoor kunnen we weliswaar niet ons eigen ritme bepalen, maar we weten wel waar we aan toe zijn. Dat geeft je een hoop rust, in je hoofd", vindt Ellen. "En we hebben heel goede contacten met de bedrijven waaraan we leveren; dat maakt het werk een stuk persoonlijker, menselijker." "En je producten zelf zijn ook veel minder anoniem", vult Wim aan. "Als er nu ergens mooie, biologische courgettes in de schappen liggen, weet ik voor bijna honderd procent zeker dat het de mijne zijn", zegt hij trots.
Een andere uitdaging waar de twee tegenaan lopen sinds de omschakeling, is die van stikstof. "Wij telen intensief op zandgrond", legt Wim uit. "Met de vroege teelten valt het mee, maar bij de andere verlies je toch wat aan kilo's. De grond moet goed worden gevoed met organische middelen. Het liefst gebruik ik koemest, maar de dichtstbijzijnde, biologische rundveehouder zit zestig kilometer verderop."
Toekomst
Alle uitdagingen ten spijt, willen Wim en Ellen nooit meer terug naar gangbaar. Ze hopen dan ook dat de biologische teelt en de daarbij behorende keten zich de komende jaren verder ontwikkelt. "Je ziet nu toch nog wat merkwaardige praktijken", zegt Wim. "Biologisch is door de manier van telen wat duurder, maar dat is dubbeltjeswerk. Wij moeten onze producten apart in plastic verpakken, zodat ze te onderscheiden zijn van de gangbare producten in de winkelschappen. Dat plastic strookt op zich al niet helemaal met de biologische gedachte, maar maakt het vooral ook onnodig duurder."Of dat gaat veranderen en of ze dat zelf nog gaan meemaken, blijft de vraag. Maar dat de tuinderij in Neer ook in de toekomst biologisch blijft, lijkt minder ongewis. "Onze zoon Robin is negentien jaar en zit op de biologische landbouwschool Warmonderhof in Dronten", zegt Ellen. "En ik kan me zomaar voorstellen dat hij uiteindelijk het bedrijf over gaat nemen."